Henry Gray & Bob Corritore Sessions Vol 2 – Cold Chills Reviews

ABS Magazine (France)
Blues Blast Magazine
Bman’s Blues Report
Concert Monkey (Belgium)
In A Blue Mood
It’s Only Rock ‘N’ Roll
Jazz & Blues
JPC (Germany)
La Hora Del Blues
Living Blues
Midwest Record
Paris Move (France)
Rootstime.be (Belgium)
Sound Guardian (Croatia)
WTJU New Blues & Soul

 

Midwest Record (October 9, 2020)

 

A distillation of 20 years worth of sessions of Corritore jamming with Gray, the sideman list here is so wide ranging I think everyone is on this disc but me. Stone cold bad ass blues, everybody here mixes it up in fine form no matter their background or age. Central Street? Beale Street? 47th Street? It’s all here and more. A real killer diller of a set that needed to escape from the vaults.

 

– Chris Spector

Paris Move (France) (October 22, 2020)

 

Depuis son fameux Rhythm Room (club qu’il dirige à Phoenix), Bob Corritore a saisi l’opportunité d’enregistrer quantité de sessions avec les musiciens qu’il y programmait. Sur une période de 22 ans, il a ainsi recueilli nombre de captations d’artistes obscurs ou légendaires, représentant chacun une des multiples facettes du blues, qu’il fut historique ou contemporain. À la jonction des deux, le long partenariat qu’il entretint avec le pianiste et chanteur Henry Gray tient une place particulière, puisque les deux compères finirent par y entretenir une relation quasi-filiale. Cinq ans après le Volume 1 (“Blues Won’t Let Me Take My Rest”, paru sur le défunt label Delta Groove) paraît donc enfin le second volet de leurs aventures communes. Décédé mi-février de cette année à 95 printemps, Henry Gray alignait plus de sept décennies d’activité musicale, et son jeu contribua largement à forger l’esthétique du piano blues moderne, auprès de lascars tels que Sunnyland Slim, Pinetop Perkins, Eddie Boyd ou Otis Spann. Natif de Kenner, bled louisianais proche de Bâton Rouge, il arriva à Chicago à l’âge 21 ans, et ne tarda pas à s’y frayer un chemin dans la turgescente scène des clubs locaux. Sous la houlette du grand Big Maceo, il s’y lia avec nombre de musiciens professionnels locaux (dont Jimmy Reed, Billy Boy Arnold et Elias McDaniel, alias Bo Diddley), et accéda ainsi à ses premières sessions studios en tant qu’accompagnateur. En 1952, la première d’entre elles permit de l’entendre derrière un certain James A. Lane, plus connu sous le sobriquet de Jimmy Rogers (et alors guitariste en titre de Muddy Waters). Suivront des séances auprès de pointures telles qu’Homesick James, Sonny Boy Williamson II, Robert Jr Lockwood, Johnny Shines, Lazy Lester, Little Walter, Buddy Guy & Junior Wells, Otis Rush, Little Walter et bien entendu les figures tutélaires du Chicago Blues électrifié, Muddy Waters et Howlin’ Wolf. Membre attitré de l’orchestre de ce dernier douze années durant, Gray revendique aussi le funeste honneur d’avoir accompagné Elmore James lors de son ultime performance en 1963. Comme nombre de musiciens de l’ombre (et sans que leur valeur ne soit en cause), Henry Gray n’a entamé une carrière personnelle que sur le tard. Il avait déjà près de 70 ans quand parurent ses premiers enregistrements nominatifs (“Blues Won’t Let Me Take My Rest” sur Lucky Cat Records en 99), et son dernier album solo (le judicieusement intitulé “92”) date de 2017. Conscient de côtoyer et soutenir l’un des derniers dépositaires de pans entiers du blues historique, Bob Corritore porte ici témoignage de l’ample versatilité du répertoire de ce modeste géant débonnaire, et la liste des convives résonne comme un bottin de cette musique. Tenez vous bien, on retrouve ici à ses côtés rien moins que John Brim, Robert Jr Lockwood, Tail Dragger, Bob Margolin, Eddie Taylor Jr, Rockin’ Johnny Burgin, Kirk ‘Eli’ Fletcher, Bob Stroger et au rayon drumsticks, le regretté Chico Chism, ainsi que Brian Fahey et Marty Dodson. Seul musicien toujours présent aux côtés de Gray au fil des 14 plages que comporte cette anthologie, Bob Corritore propose de redécouvrir un vétéran encore plein de sève, et en totale maîtrise de ses moyens. Le répertoire est à l’avenant, et se répartit entre standards judicieusement revisités (“Going Down Slow”, “Don’t Lie To Me”, ou encore le “Going Away Baby” de Jimmy Rogers et le “Mother In Law Blues” de Don Robey) et originaux bien troussés. La performance vocale de Tail Dragger sur “Hurt Your Feelings” offre la pétrifiante impression d’entendre Howlin’ Wolf revenu d’entre les morts, tandis qu’Henry Gray assure également le chant sur de réjouissantes adaptations, telles que le “Mojo Boogie” de J.B. Lenoir ou “The Twist” de Hank Ballard (y rappelant ses propres origines louisianaises). Bref, que du bon, du tout bon, de l’excellent et du réjouissant : thank you, Bob !

 

– Patrick Dallongeville

 

Rootstime.be (Belgium) (October 2020)

 

Henry Gray (°1925, Kenner, Louisiana) is een Afro Amerikaans Chicago blues pianist en zanger. Gray groeide op in Alsen, LA, ten Noorden van Baton Rouge. Op zijn achtste volgde hij bij buurvrouw Mrs. White piano lessen. Enkele jaren later, speelde hij in de plaatselijke kerk piano en orgel. Gray speelde blues vooral bij Mrs. White, omdat hij thuis hiervoor weinig gehoor kreeg. Op zijn zestiende trad hij al op in een club in Alsen. Omdat zijn vader zag dat zijn optredens geld opbrachten, steunde hij zijn zoon. In 1943 ging Gray bij het leger. Gedurende WO II was hij aan het front. Daar trad hij regelmatig op voor de soldaten. Voor het einde van WO II keert hij terug naar Alsen, om wat later te verhuizen naar Chicago. In Chicago (1946-1968) hing hij vooral rond in jazz en blues clubs. Daar trok hij de aandacht van Big Maceo Merriweather. Merriweather was in Chicago een belangrijk jazz en blues pianist. Ze werden bevriend en via Merriweather geraakte Gray in contact met belangrijke bands en club eigenaars. Hij kon zo samen werken met het “Little Hudson’s Red Devil Trio” (van Hudson Showers) en gitarist Morris Pejoe, voor hij als sessie muzikant ging werken met Jimmy Reed, Bo Diddley, Billy Boy Arnold, Pejoe e.a. Zijn eerste opname sessie deed hij in 1952 met Jimmy Rogers. Gray werkte occasioneel samen met ‘Little’ Walter, die Gray de bijnaam “Bird Breast” gaf.

 

In 1956 wordt Gray lid van de band van Howlin’ Wolf, waar hij twaalf jaren zijn eerste pianist is. In deze periode werkt hij ook als sessie muzikant en neemt hij op voor ‘Chess Records’. Hij deed opnamen samen met Abb Lock, Sonny Boy Williamson II, Homesick James, Robert Lockwood, Jr., Billy Boy Arnold, Muddy Waters, Johnny Shines, Hubert Sumlin, Lazy Lester, Little Walter Jacobs, Otis Rush, Buddy Guy, James Cotton, Little Milton Campbell, Jimmy Rogers, Jimmy Reed, Koko Taylor e.a. In 1963 speelde Gray, de nacht dat James stierf aan een hartaanval, met Elmore James. In 1968 stapt Gray uit de band om terug te gaan naar Alsen, na de dood van zijn vader, om zijn moeder te helpen in de viszaak van zijn familie. Gray werd een belangrijk muzikant in de Louisiana music scene, gekend voor zijn “swamp blues” stijl.

 

In de voorbije dertig jaren trad Gray op tijdens alle grote Amerikaanse festivals. Om er (willekeurig) enkele te noemen: ‘New Orleans Jazz & Heritage Festival’, ‘Chicago Blues Festival’, ‘Montreal Jazz Festival’, ‘Baton Rouge Blues Festival’, ‘Memphis’ W.C. Handy Blues Festival’, ‘King Biscuit Blues Festival’…Gray tourde in Europa en is te horen op Europese releases. In 1988 bracht ‘Blind Pig Records’ hier zijn eerste LP “Lucky Man”. In 1990 brengt Gray bij het ‘Wolf Records’ label “Louisiana Swamp Blues” uit. In 1998 ontvangt hij een Grammy Award voor zijn album “A Tribute To Howlin’ Wolf”. In hetzelfde jaar treedt hij op in Parijs tijdens het concert ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van Mick Jagger. In 1999 tourt Gray in Europa met Marva Wright. In 2001 neemt hij “Watch Yourself” en “Henry Gray Plays Chicago Blues” op. In 2003 volgt er een CD/DVD “Henry Gray & the Cats: Live in Paris”. Ook in 2003 is Gray te zien (samen met Ray Charles, Dr. John, Pinetop Perkins en Dave Brubeck) in Clint Eastwood’s “Blues Piano”, die deel uitmaakte van Martin Scorsese’s reeks over “The Blues”. De discografie van Henry Gray is goed voor meer dan achtenvijftig albums.

 

In 1996 ontmoetten Gray en Corritore elkaar voor het eerst. Ze zijn samen te horen op Corritore’s “All-Star Blues Sessions” (1999), “Harmonica Blues” (2010) & “Longtime Friends In The Blues” feat. Tail Dragger (2012) en Gray’s “Plays Chicago Blues” (2001). Op Gray’s negentigste verjaardag is “The Henry Gray / Bob Corritone Sessions Vol. 1 Blues Won’t Let Me Take My Rest” (2015) uitgebracht. Op dit eerste deel staan veertien nummers, die in de voorbije jaren 1996 – 2015 werden opgenomen, inclusief vier nog nooit eerder uitgebrachte nummers. En nu op 4 december, dus vijf jaar later zal er van deze sessies Vol 2. verschijnen met als titel “Cold Chills”. De songs voor deze cd werden opgenomen in sessies tussen 1998 – 2018, het jaar dat Henry niet meer op doktersvoorschrift kon vliegen. Op deze collectie nummers horen we naast Henry Gray die op acht nummers zelf zingt enkele speciale gasten John Brim, Tail Dragger, Eddie Taylor Jr., Jimi Primetime Smith, Chief Schabuttie Gilliame … maar de gastenlijst is werkelijk heel lang. Er is uiteraard op iedere track piano en harmonica te horen, maar het is de rotatie in de line-up en de keuze van de nummers die het doen.

Blues Blast Magazine (November 5, 2020)

Bob Corritore has issued the second volume of his collaborative work with the great pianist and singer Henry Gray. Recorded over 20 or so years and spanning 1998 to 2018, Bob gives us a mix of stuff that has appeared elsewhere but is mostly newly released stuff. A host of players support Gray and Corritore here; Henry visited Bob annually at Bob’s Rhythm Room in Phoenix after visiting in 1996. Henry could no longer fly after the 2018 session due to his health and passed on January 17th this year right after his 95th birthday, so this is a fitting tribute to the great musician.

The sessions included the likes of Bob Margolin, John Brim, Robert Lockwood, Jr., Eddie Taylor, Jr. Tail Dragger, Jimi “Primetime” Smith, Chief Schabuttie Gillliame, Johnny Rapp, Chris James, Kirk Fletcher, Illinois Slim, Johnny Burgin, Chico Chism, Bob Stroger, Troy Sandow, Paul Thomas, Patrick Rynn, Pops McFarlane, Mario Moreno, Brian Fahey, Steve Cushing, and Marty Dodson. A host of talent along with the fantastic Henry Gray and Bob Corritore.

The first session they recorded at the club produced “Ain’t No Use,” which is the 10th track, and “The Twist” which follows it sequentially and was from their last session. One can contrast Gray’s aging vocals over time (never an issue and he does an amazing job even at 94) but his piano remained steady and jumping when it needed to. From the opening strains of the title track (where Henry lays out some slick piano and truly emotive vocals while Corritore blows some dirty harp and Bob Margolin hits us with some fine guitar) to “Going Down Slow” to close the album (with Johnny Rapp laying out mean licks with Henry and Bob) we get to hear some stellar tracks.

I know Bob and Henry had a wonderful relationship and Henry’s passing is something Corritore and we all regret. Thanks to Bob for capturing this great music for all eternity for us to hear!

– Steve Jones

WTJU New Blues & Soul (November 9, 2020)

Henry Gray, a beloved Baton Rouge blues singer and pianist has passed away, according to his family and friends. He was 95. Henry Gray died around 9 p.m. on Feb. 17. A post from his great-grandson, DeAndre Tate, made the announcement…. “It is with great sadness that I formally announce that my Great Grandfather Henry Gray has transitioned”. Gray performed for decades and was one of the greatest blues player of all time. Click here to listen a tribute to him in an interview / news announcement. (https://www.wafb.com/2020/02/18/baton-rouge-blues-legend-henry-gray-dies/)

Bob Corritore plays harmonica backing Gray on all of the songs on this set. The list of musicians is too long to recognize everyone backing players over time included John Brim, Robert Lockwood, Jr, Bob Margolin, Eddie Taylor, Jr Johnny Bergin and Kirk Fletcher among others on guitar; Chico Chism and Steve Cushing, among on drums; and Bob Stroger and several more on bass. This is a fitting tribute.

– Dave Rogers

Living Blues (November 2020)

When pianist Henry Gray died in February of this year at the age of 95, one of the very last voices of the postwar blues era was silenced. Although for years he’d been living in Baton Rouge, Louisiana, where he’d grown up, his name will forever be associated in most blues lovers’ minds with Chicago, where he lived for over 20 years and worked with such luminaries as Jimmy Reed, Little Walter, Rice Miller (Sonny Boy Williamson II), and Howlin’ Wolf.

Phoenix, Arizona–based harpist and club owner Bob Corritore, who has dedicated most of his career to booking, working with, and recording immortals from that fabled blues era, cut multiple sessions with Gray between 1996 and 2016. This disc features tracks from 15 of those sessions, spanning the entire 20 years of their recorded musical relationship (Gray continued to travel to Phoenix to perform at Corritore’s club, the Rhythm Room, until 2018, after which his health no longer permitted him to make the trip).

The tracks, which include well-known standards, at least one Henry Gray original, and quite a few previously unheard or obscure rough-cut diamonds, aren’t in chronological order, and there are no recording dates given for most of them, but it’s clear that Gray’s gifts remained virtually undiminished, even in his 90s. From the first note of the searing Cold Chills (Gray’s personalized recasting of a Jimmy Reed standard, for which he takes composer credit) through Corritore’s final harp fade-out on Going Down Slow (on which Gray’s gutsy vocals and barrelhouse-rattling piano jubilantly belie the resigned pathos of the lyrics), his piano work is unerring, his voice brawny and sure (even if his Bayou State accent seems to have become more prominent over time). On harp, Corritore channels the spirits of the ancestors—both Walters, both Sonny Boys, Jimmy Reed—with unerring accuracy, but he infuses enough of his own imagination and musical personality to avoid slavish imitation.

Aside from the stellar performances from the co-leaders, though, the most remarkable thing about this set is the array of sidemen and accompanists on hand—start with Robert Lockwood Jr., John Brim, Chico Chism, Bob Stroger, Eddie Taylor Jr., Tail Dragger, and go on from there. All in all, this is a full-frontal blast of sounds that refuse to grow old, purveyed by some of their past and present masters—not nostalgia, not a “revival,” but an in-the-moment celebration of music and life.

– David Whiteis

It’s Only Rock ‘N’ Roll (December 3, 2020)

Legendary blues piano master Henry Gray and harmonica ace Bob Corritore joined forces in 1996 with regular trips to Bob’s Phoenix nightclub, the Rhythm Rhythm and to the recording studio. These shows and sessions continued until 2018 when Henry was no longer able to fly per doctor’s orders. This collection provides a 14 song serving of some of the great sessions that these two collaborated on over a 22 year period! In addition to eight Henry Gray vocal features, special guests John Brim, Tail Dragger, Eddie Taylor Jr., Jimi Primetime Smith, Chief Schabuttie Gilliame all add to the blues magic! This album is the third entry in Bob Corritore’s “From The Vaults” series.

Concert Monkey (Belgium) (December 4, 2020)



‘Cold Chills Vol. 2’ van Henry Gray & Bob Corritore is de derde release uit de ‘From The Vault Series’ van Bob Corritore. Bob Corritore is een Amerikaanse mondharmonicaspeler die op 27 september 1956 in Chicago werd geboren. Zijn leven veranderde voorgoed wanneer hij op twaalfjarige leeftijd voor het eerst Muddy Waters hoorde op de radio. In minder dan één jaar leerde hij mondharmonica spelen. Bob zocht contact met de grote harpspelers, zoals Big Walter Horton, Little Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, Big John Wrencher en Carey Bell. Van hen kreeg hij veel mondharmonica tips en aanmoedigingen. In 1981 verhuisde Bob naar Phoenix, Arizona, waar hij in 1986 begon samen te werken met voormalig Howlin’ Wolf drummer Chico Chism. Die samenwerking duurde twintig jaar, tot Chico in 2007 overleed. In 1991 opende Bob de inmiddels beroemde blues & roots club, The Rhythm Room en in 1999 bracht hij zijn debuutalbum ‘All-Star Blues Sessions’ uit. In 2005 bracht Bob de Rhythm Room All-Stars, met Big Pete Pearson, naar het Marco Fiume Blues Passions Festival in Italië. Hierdoor kwam er heel wat Europese interesse voor het vurig mondharmonica spel van Bob Corritore. In 2007 ontving Bob een ‘Keeping The Blues Alive’ Award van de Blues Foundation. In datzelfde jaar werd ‘Travelin’ The Dirt Road’, een samenwerking met Dave Riley, genomineerd voor een Blues Music Award. In 2011 won het album ‘Harmonica Blues’ van Bob Corritore & Friends een Blues Music Award voor Best Historical Blues Release. In 2013 werd ‘Ain’t Nothing You Can Do’, de schitterende samenwerking met John Primer, gekozen tot Best Blues Album Of 2013 door het Duitse Blues News Magazine. Een jaar later kreeg Corritore ook een Blues 411 Jimi Award voor Beste Mondharmonicaspeler. In mei van dit jaar verscheen ‘The Gypsy Woman Told Me’, de derde samenwerking tussen Bob Corritore enJohn Primer.

Henry Gray is een Amerikaanse blues pianist en zanger. Hij stierf dit jaar in februari op vijfennegentigjarige leeftijd. Hij heeft een zestigtal albums uitgebracht. Gray groeide op in Alsen, Louisiana, een paar mijl ten noorden van Baton Rouge. Hij leerde op zijn achtste piano spelen en kreeg les van een buurvrouw. In 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog, ging Gray bij het Amerikaanse leger. Kort voordat wereldoorlog II over was werd Gray medisch afgekeurd. Hij keerde in 1946 terug naar Alsen en even later verhuisde hij naar Chicago. Daar begon hij in kleine clubs te spelen en raakte zo bevriend met andere muzikanten. Dankzij hen werd hij gekend sessiemuzikant en mocht hij in de studio grote namen zoals Jimmy Reed, Bo Diddley en Billy Boy Arnold begeleiden. In 1956 trad Gray toe tot de band van Howlin’ Wolf. Hij zou daar twaalf jaar blijven. Gray verliet Wolf’s band in 1968 en keerde terug naar Alsen, Louisiana, als gevolg van de dood van zijn vader en om zijn moeder te helpen met het familiebedrijf, een vismarkt. Gray werd een belangrijk onderdeel van louisiana’s muziekscene. Zijn grote, rollicking geluid werd onderdeel van de swamp blues stijl van de regio. Tot 2019 bleef Henry Gray optreden. Hij stond op alle grote festivals in de USA en was ook op de Europese festivals een graag geziene gast. In 2017 werd Gray opgenomen in de Blues Hall of Fame.

Op vier december verscheen ‘Cold Chills Vol. 2’ van Henry Gray & Bob Corritore. Het is de derde release uit de serie ‘From The Vaults’ van Bob Corritore. Het album bevat vijftien songs, die opgenomen werden tijdens sessies die plaats vonden tussen 1998 en 2018. Het is een mix van songs die ooit al elders verschenen, maar de meeste songs staan voor de eerste keer op een album. Omdat de sessies over zo een grote periode plaats vonden krijgen we ook heel wat verschillende muzikanten te horen op dit album. Henry Gray was niet alleen een genie op de piano, hij beschikte ook over een prachtige bluesstem. Hij zingt op dit album acht songs, waaronder de eerste drie nummers. Bob en Henry openen met de titeltrack ‘Cold Chills’, waarin Gray meteen een hoofdrol vertolkt. Hij schittert op de piano en zingt het nummer met veel gevoel en overtuiging. Bob Corritore voorziet ‘Cold Chills’ van heerlijke gruizige mondharmonica riffs en ook zijn solo is van uitstekende kwaliteit. ‘Cold Chills’ werd geschreven door Henry Gray en het nummer bewijst dat Henry ook een erg talentrijk songwriter was. Gitarist Johnny Rapp (11 songs), drummer Chico Chims (8 songs) en bassist Paul Thomas (5 songs) zijn in veel gevallen de begeleidende muzikanten. Drummer Chico en bassist Paul trekken het ritme de hoogte in voor het piano gedreven ‘Look Out Mabel’. Corritore kleurt de sound van dit swingende nummer met een prachtige harpsolo. ‘Don’t You Lie To Me’ is een korte, maar heel aantrekkelijke blues shuffle.

Het volgende nummer is een negentien seconden durende telefoonboodschap van John Brim aan Bob Corritore. Daarna zingt Brim met zijn hese stem zijn zelf geschreven song ‘Moonlight Blues’. Hij voorziet het nummer ook nog van heerlijke gitaar riffjes. De mondharmonica van Bob Corritore is het gehele nummer weer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig en Henry Gray kleurt de sound van ‘Moonlight Blues’ met fijne frivole riffjes op de piano. We krijgen Eddie Taylor op zang en gitaar tijdens de Jimmy Rogers cover ‘Going Away Baby’, een nummer dat steunt op een sterke, steeds weerkerende riff. Naast Taylor is ook Illinois Slim aanwezig op gitaar. ‘Mother In Law Blues’ is een aantrekkelijke, lome blues shuffle met Henry Gray op zang. De in 2006 overleden gitarist Robert Lockwood Jr. zorgt voor een erg fijne en heldere snarensolo. Henry Gray neemt even later op een prachtige wijze over op de piano en Corritore strooit weer kwistig rond met zijn gruizige mondharmonica riffs. Met zijn doorleefde stem zingt Tail Dragger de melodieuze blues ballade ‘Hurt Your Feelings’. Instrumentaal is het genieten van het heerlijke pianospel van Henry Gray, het gruizige harpspel van Corritore en het gevoelvolle gitaarwerk van Illinois Slim en Johnny Burgin. Henry Gray speelt de hoofdrol in de piano gedreven, swingende boogie blues ‘The Mojo’. Je hoort het plezier in Gray’s stem wanneer hij het nummer zingt.

Dat plezier in Gray’s stem hoor je ook in de prachtige versie van ‘The Twist’, een wereldhit in 1958 voor Chubby Checker. Bob Margolin neemt de gitaar voor zijn rekening tijdens ‘Ain’t No Use’, dat weer feilloos gezongen wordt door Henry Gray. Gitarist Jimmy Smith, mondharmonicaspeler Bob Corritore en pianist Henry Gray schitteren in het door Jimi Smith gezongen ‘You For Me’. Het door Chief Schabuttle Gilliame gezongen ‘Javelina Jamboree’ is een vrolijk en swingend nummer. Met zijn kloppend pianospel is Henry Gray heel bepalend in deze aantrekkelijke boogie woogie song. Johnny Burgin bewijst nogmaals dat hij een erg fijne gitarist is en ook Bob Corritore etaleert nogmaals zijn klasse op de mondharmonica. Speciaal voor de jarigen onder ons zingt Tail Dragger de feestelijke blues shuffle ‘Birthday Blues’. Met zijn knappe pulserende baslijn zorgt Patrick Rynn voor een stuwende groove en Bob Corritore blaast zich nogmaals de longen uit zijn lijf. Met Chris James en Kirk Fletcher op gitaar had ik hier wel wat gitaar vuurwerk verwacht, maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Het album wordt afgesloten met ‘Going Down Slow’, een blues nummer dat weer met veel overtuiging wordt gezongen door Henry Gray. ‘Cold Chills Vol. 2’ van Henry Gray & Bob Corritore is weer een schot in de roos voor de mondharmonicaliefhebbers. Het is de derde release in de reeks ‘From The Vaults’ en is a must have voor elke Bob Corritore fan. Ook de fans van de bluesmuziek en de piano zullen met volle teugen van dit album genieten. Henry Gray zijn pianospel is uitmuntend en hij weet ook te bekoren met zijn stem. Het is een mooi aandenken aan de grote bluesman Henry Gray, die in februari van dit jaar overleed.

-Walter Vanheuckelom

Sound Guardian (Croatia) (December 4, 2020)


Kad nas je 17. veljače ove godine u svojoj 95. godini života zauvijek napustio Henry Gray, bio je to za sve koji vole blues doista veliki gubitak. No, nažalost, to je i jedina životna “pravica” koju nitko neće izbjeći.

Ova priča započinje 1996., kada je Henry Gray počeo nastupati s izvrsnim harpistom Bobom Corritoreom. Ta priča protegla se sve do 2018., kada liječnici nisu više Henryju dozvolili da nastupa.

“Cold Chills” je nevjerojatna kolekcija “old school bluesa” kojeg mogu tako dojmljivo iznjeti samo glazbenici potput Henryja i Boba. A to što upravo Blues Corner ima ekskluzivnu promociju, možemo zahvaliti samo Richardu Rosenblattu i Amy Brat. Naime, upravo danas, 4. prosinca, izdavačka kuća VizzTone Label Group uz globalnu radijsku promociju BratGirlmedia službeno objavljuju ovaj doista “strašan” album.

Ovo je već treći album kojeg promoviram iz sjajne serije “From The Valuts” Boba Corritorea i nadam se da ćete jednako uživati u snimkama koje su nastale i kompilirane tijekom razdoblja i dužeg od 20 godina.

Slobodno se može napisati da je Henryjeva svirka klavira itekako tradicionalna i zapravo “klasična” na neki način. S druge pak strane, tu je i njegov specifičan vokal, naravno, tu je Bob, kojeg bez imalo grižnje savjesti svrstavam među top 10 svirača usnjaka. No, kada se tome još pridoda sva silna plejada izuzetnih glazbenika, koji su surađivali i radili na ovom albumu, to vas jednostavno tjera da s velikom dozom respekta poslušate o čemu se ovdje radi.

John Brim, Robert Lockwood Jr, Bob Margolin, Tail Dragger i Bob Stroger samo su neki od njih koje sam jednostavno morao izdvojiti, neka se ekipa (Burgin, Fletcher, Dodson, Rynn) ne uvrijedi! Sjajni pjevači uz već spomenutog Brima i Tail Draggera (tu su i Eddie Taylor Jr., Jimi Primetime Smith i Chief Schabuttie Gilliame) zajedno donose nevjerojatnu plavičastu magiju, koja će vas jednostavno omotati i uvući vas te vam dati puno novih razloga da idete dalje, bez obzira na sve! Osobito u ovo ludo vrijeme…

Ovu kompilaciju čine uglavnom ili većinom do sada neobjavljivani tonski zapisi, koji su sakupljeni tijekom godina suradnje, a od bitne važnosti je podvuči dvije pjesme: “Ain’t No Use”, kojom je ova suradnja započela, i “The Twist”, kojom je ona prestala. Ostalih 13 skladbi izuzetno snažno i direktno pokazuje kako su odlično surađivali i funkcionirali Henry i Bob i kako su uz podršku doista “lude” ekipe nastale neke od ponajboljih tonskih zapisa ovog glazbenog stila.

Neosporna snaga glazbenika koji se sudaraju u ovim glazbenim pričama jednostavno će vas fascinirati i ostaviti bez teksta!

Gray je od 12. od svoje 22. godine živio u Chicagu svirajući klavir u bendu Howlin’ Wolfa. A nakon puno truda i muke Henry je uspio osporiti tezu da ga je Wolf otpustio zbog pića. I kao čovjeku i kao umjetniku to mu je bilo izuzetno bitno i važno!

Upravo Henryju se pripisuju mnoge zasluge u stvaranju prepoznatljivog zvuka čikaškog piano bluesa. Svakako ću dodati da je 2017. Gray primljen u “Blues Hall Of Fame”. Sve one druge nagrade i priznanja neću spominjati jer priča bi se itekako otegnula zbog toga.

PREPORUKA:
Je li ovo album za one koji su tek upoznali blues? Naravno da nije! Ovo je bez obzira na sve, za njih ipak teško gradivo. No, ako ste pravi iskusan blues znalac, album “Cold Chills” bit će vam doista ukusan zalogaj, nakon kojeg ćete samo tražiti još i još!

Dragi moji “blues lovers”, nemojte se ustručavati i što prije osigurajte svoj primjerak albuma koji će vas vinuti u “blue sky” tradicionalnog čikaškog bluesa.

Henry Gray je bez imalo eskiviranja uvijek tvrdio: “Every person who’s ever been through anything, they’ve gotten the blues.” Osobno, znam da ste dio te priče i stoga, dragi moji “blues lovers”, samo naprijed, pred vama je nešto itekako dobro, kvalitetno i posebno, pred vama je snažni album “Cold Chills” koji vam donosi tonske zapise iz dva desetljeća suradnje dvaju istinskih blues majstora.

In A Blue Mood (December 4, 2020)


This is the second volume of performances the late Henry Gray made with Bob Corritore, the Phoenix blues promoter, harmonica player, and record producer. It collects 14 performances (and one phone message) recorded over the span of a couple of decades. Gray was a mainstay of Howlin’ Wolf’s band for over a decade before relocating to Louisiana. He passed away in January 2020 at the age of 95. I wrote about the previous volume, “This is a solid and delightful collection of classic Chicago blues with a touch Louisiana swamp blues mixed in. Given that this is labeled Vol. 1, one looks forward to a further release of Henry Gray’s blues sessions with Bob Corritore.” That further release has arrived.

Besides Gray’s Chicago piano, he sings on eight tracks. Other vocals are provided by John Brim, Jimi’ Primetime’ Smith, Eddie Taylor Jr., Tail Dragger, and Chief Schabuttie Gilliame. The impressive musicians heard here include guitarists John Brim, Bob Margolin, Eddie Taylor Jr., Robert Lockwood Jr., Johnny Rapp, Illinois Slim, Johnny Burgin, Chris James, and Kirk Fletcher. Chico Chism handles drums on most selections with Brian Fahey, Steve Cushing, and Marty Dodson also are heard. Bassists include Bob Stroger, Troy Sandow, Paul Thomas, Patrick Ryan, Pops McFarlane, and Mario Moreno.

Gray was a husky pianist influenced by the great Big Maceo, but with his own distinctive style and phrasing. The opening selection “Cold Chills’ is a strongly performed slow blues he first recorded over a half-century ago. Margolin and Corritore add strong guitar and harmonica in support. There is a rollicking rendition of GL Crockett’s “Look Out Mabel” with a hint of “Mystery Train” in the melody. A John Brim phone message telling Bob he should hook up with Gray leads to Gray backing Brim on a terrific Chicago blues “Moonlight Blues.” It is followed by Eddie Taylor Jr.’s fine rendition of Jimmy Rogers’ “Going Away Baby.” Gray’s backing on these tracks are terrific. Also, Tail Dragger is heard on the slow Howlin’ Wolf styled “Hurt Your Feelings,” and the rocking shuffle “Birthday Blues.” Chris James and Kirk Flecther enliven this last recording.

Gray provides a robust vocal to “Mother-in-Law Blues” with a choice Robert Lockwood Jr. guitar solo in addition to Gray’s choruses. The is plenty of energy in Gray’s rendition of J.B. Lenoir’s “The Mojo,” and even an unusual cover of Hank Ballard’s “The Twist.” This number was from Gray’s last Phoenix session with Corritore. This collection of Henry Gray performances closes with a robust rendition of “Going Down Slow,” with outstanding guitar from Johnny Rapp. The performances here are consistently enjoyable with several exceptional ones. As I said about the earlier release, this is a delightful collection of Chicago blues with a touch of Louisiana swamp blues.

I received my review copy from Vizztone. Here is a performance by Henry Gray and Bob Corritore of Jimmy Rogers “Blues Won’t Let Me Take My Rest.”

– Ron Weinstock

Bman’s Blues Report (December 11, 2020)

I just had the opportunity to review the most recent release, Cold Chills, from Henry Gray and Bob Corritore and it’s a heaping serving of Chicago blues. Opening with Cold Chills, Henry gray is upfront on lead vocal and piano and Corritore has great tone and fullness. Backed by Bob Margolin on guitar, Johnny Rapp on guitar, Chico Chism on drums and Pops McFarlane on drums, this unit is tight. Fats Domino’s Don’t You Lie To Me is a great track for Gray with natural piano spotlight and Corritore is mic’d forward in the mix which I really like. John Brim gats the mic on slow blues, Moonlight Blues, also taking the lead on guitar with Corritore on harmonica, Paul Thomas on bass, and Chism on drums. This track has a great feel and balance. Eddie Taylor Jr leads the way on guitar and vocal on Going Away Baby with Corritore on harmonica, Illinois Slim on on guitar, Brian Fahey on drums, and Bob Stroger on bass. Very nice. Gray is back on piano on Mother – In – Law Blues featuring Robert Jr Lockwood on guitar and Chism on drums, Rapp on guitar and Mario Moreno on bass. In the slot, solid. Tail Dragger is upfront on Hurt Your Feelings and Johnny Burgin adds tasty lead guitar. With Slim on guitar, Fahey on drums and Stroger on bass, deep Chicago blues. Jimi “Primetime” Smith is at the mic on You For Me a cool shuffle track with a nice lope. Gray and Corritore really shine on this track with Troy Sandow on bass and Marty Dodson on drums. Chief Schabuttie Gilliame does an outrageous job on lead vocal on boogie, Javelina Jamboree with Burgin smoking the guitar and great piano riffs by Gray. Backed by Moreno on bass and Chism on drums, this is my favorite track on the release. Wrapping the release is slower blues, Going Down Slow with Gray back on lead vocal and piano and chilling guitar riffs by Rapp. This is an excellent closer for a really strong traditional Chicago blues release.

Jazz & Blues (November / December 2020)

This is the second volume of performances the late Henry Gray made with Bob Corritore, the Phoenix blues promoter, harmonica player, and record producer. It collects 14 performances (and one phone message) recorded over the span of a couple of decades. Gray was a mainstay of Howlin’ Wolf’s band for over a decade before relocating to Louisiana. He passed away in January 2020 at the age of 95. I wrote about the previous volume, “This is a solid and delightful collection of classic Chicago blues with a touch of Louisiana swamp blues mixed in. Given that this is labeled Vol. 1, one looks forward to a further release of Henry Gray’s blues sessions with Bob Corritore.” That further release has arrived.

Besides Gray’s Chicago piano, he sings on eight tracks. Other vocals are provided by John Brim, Jimi’ Primetime’ Smith, Eddie Taylor Jr., Tail Dragger, and Chief Schabuttie Gilliame. The impressive musicians heard here include guitarists John Brim, Bob Margolin, Eddie Taylor Jr., Robert Lockwood Jr., Johnny Rapp, Illinois Slim, Johnny Burgin, Chris James, and Kirk Fletcher. Chico Chism handles drums on most selections with Brian Fahey, Steve Cushing, and Marty Dodson also are heard. Bassists include Bob Stroger, Troy Sandow, Paul Thomas, Patrick Ryan, Pops McFarlane, and Mario Moreno.

Gray was a husky pianist influenced by the great Big Maceo, but with his own distinctive style and phrasing. The opening selection “Cold Chills’ is a strongly performed slow blues he first recorded over a half-century ago. Margolin and Corritore add strong guitar and harmonica in support. There is a rollicking rendition of GL Crockett’s “Look Out Mabel” with a hint of “Mystery Train” in the melody. A John Brim phone message telling Bob he should hook up with Gray leads to Gray backing Brim on a terrific Chicago blues “Moonlight Blues.” It is followed by Eddie Taylor Jr.’s fine rendition of Jimmy Rogers’ “Going Away Baby.” Gray’s backing on these tracks are terrific. Also, Tail Dragger is heard on the slow Howlin’ Wolf styled “Hurt Your Feelings,” and the rocking shuffle “Birthday Blues.” Chris James and Kirk Flecther enliven this last recording.

Gray provides a robust vocal to “Mother-in-Law Blues” with a choice Robert Lockwood Jr. guitar solo in addition to Gray’s choruses. The is plenty of energy in Gray’s rendition of J.B. Lenoir’s “The Mojo,” and even an unusual cover of Hank Ballard’s “The Twist.” This number was from Gray’s last Phoenix session with Corritore. This collection of Henry Gray performances closes with a robust rendition of “Going Down Slow,” with outstanding guitar from Johnny Rapp. The performances here are consistently enjoyable with several exceptional ones. As I said about the earlier release, this is a delightful collection of Chicago blues with a touch of Louisiana swamp blues.

– Ron Weinstock




JPC (Germany) (January 21, 2021)

Der legendäre Blues-Piano-Meister Henry Gray und das Mundharmonika-Ass Bob Corritore schlossen sich 1996 für regelmäßige Besuche in Bobs Nachtclub Phoenix, im Rhythm Rhythm und im Aufnahmestudio zusammen. Die Shows und Sessions dauerten bis 2018, als Henry auf ärztliche Anordnung hin nicht mehr fliegen konnte.

Diese Sammlung enthält 14 Lieder von einigen der großartigen Sessions, an denen die beiden über einen Zeitraum von 22 Jahren zusammengearbeitet haben! Zusätzlich zu acht Henry Gray-Gesangspartien tragen die Special Guests John Brim, Tail Dragger, Eddie Taylor Jr., Jimi Primetime Smith und Chief Schabuttie Gilliame zum Blues-Zauber bei!

Dieses Album ist der dritte Beitrag in Bob Corritore’s “From The Vaults”

-Reihe.




La Hora Del Blues (January 2021)

El pianista y cantante Henry Gray fue especialmente conocido por haber sido durante muchos años el pianista de la banda de Howlin’ Wolf, aunque también ha estado presente en grabaciones de artistas representantes del blues de Chicago como Jimmy Reed, Jimmy Rogers, Little Walter o Bo Diddley. Gray apareció también en uno de los documentales que Martin Scorsese dedicó al blues. También cabe resaltar sus colaboraciones junto a Floyd Dixon, Pinetop Perkins y Fred Kaplan. En 1996 empezó una magnífica relación y colaboración con el armonicista, productor, dj, fan, aficionado y devoto de todo cuanto tenga que ver con el mundo del blues Bob Corritore, un hombre que ha dedicado y sigue dedicando su vida a preservar el blues en todas sus formas y facetas. Este es el segundo volumen que aparece de las sesiones que Bob Corritore grabó junto a él hace ya varios años y que se conservan en los vastos archivos de Corritore. Entre los músicos que participan están músicos de la talla de Eddie Taylor Jr, Kirk Fletcher, Jimmy ‘Primetime’ Smith, Patrick Ryan, Johnny Rapp, Illinois Slim, Steve Cushing, Bob Margolin, John Brim, Robert Lockwood Jr., Bob Stroger, Pops McFarlane y así hasta llegar a más de veinte colaboraciones. Como los dos anteriores, este es también un álbum que debe figurar en toda colección de aquellos que se precien de ser amantes del blues. IMPRESCINDIBLE.

Piano player and singer Henry Gray was especially known for his many years work as piano player in Howlin’ Wolf’s band, although he also participated in different recordings with the most famous Chicago blues artists like Jimmy Reed, Jimmy Rogers, Little Walter or Bo Diddley. Gray also appeared in one of Martin Scorsese’s blues documentaries. It is also worth to mention his collaborations with Floyd Dixon, Pinetop Perkins and Fred Kaplan. In 1996 he started a fruitful relationship and collaboration with harmonica player, producer, dj, lover, follower and deep connoisseur of everything related with blues music Mr. Bob Corritore, a man who has devoted and still devotes his life to preserve the blues in all forms and facets. This is the second volume released with the sessions Bob Corritore recorded with Gray several years ago, which are preserved in Corritore’s vast archives. Among the musicians involved you will find such bright names like Eddie Taylor Jr, Kirk Fletcher, Jimmy ‘Primetime’ Smith, Patrick Ryan, Johnny Rapp, Illinois Slim, Steve Cushing, Bob Margolin, John Brim, Robert Lockwood Jr., Bob Stroger or Pops McFarlane to complete more than twenty deluxe collaborations. Like the previous two albums, this is also a recording that should be present in every record collection of any blues lover. ESSENTIAL.

– Vicente Zumel




ABS Magazine (France) (March 2021)

Ce deuxième volume recèle autant de pépites que le précédent, à savoir d’imparables et solides compositions enregistrées entre 1996 et 2016. Au fil des années sur les différentes sessions, nous retrouvons aux côtés d’Henry Gray et Bob Corritore toute une pléiade de vénérables musiciens à l’image de John Brim, Robert Lockwood Jr, Tail Dragger, ou encore Johnny Burgin, Chief Schabuttie Gilliame, Bob Margolin et Eddie Taylor Jr. Les quinze titres emmenés de main de maître par la frappe lourde et efficace de l’ancien pianiste d’Howlin Wolf sont tous d’un très haut niveau. Quel plaisir d’écouter Henry Gray sur une de ses compositions comme Cold Chills, ou sur les classiques Mother In Law Blues ou le standard de Jimmy Rogers, Going Away Blues. Parmi les artistes conviés en studio, à noter une nouvelle fois, le sans-faute de Tail Dragger qui sur Hurt Your Feelings et Birthday Blues, nous délivre une admirable prestation « brute de décoffrage » de Chicago blues pur jus. John Brim fait coup double, non seulement sur 19 Secondes, nous découvrons un message que ce dernier avait laissé sur le répondeur téléphonique d’Henri Gray, mais ensuite l’interprète du classique Tough Times, offre une de ses compositions originales intitulée Moonlight Blues, du grand art tout simplement. Il ne faut pas oublier au fil des morceaux les participations exemplaires de Kirk Fletcher, Jimi “Primetime” Smith, Chris James et son complice Patrick Rynn, Bob Stroger, Chico Chism ou encore Steve Cushing, une authentique « dream team » qui nous délivre le meilleur de la musique que nous chérissons.

– Jean-Luc Vabres